Door Robbert
Wie kent dat niet? Het is een stralend mooie ochtend in een heerlijk najaar. Vanuit de tuin dringen de bedwelmende geuren van jasmijn en kamperfoelie de keuken binnen. De koffie is al klaar. De croissantjes liggen in de oven en op het fornuis staat een pannetje met twee biologische eieren te pruttelen.
Heerlijk, alles loopt op rolletjes vandaag. Misschien gaat het eigenlijk net iets té voorspoedig. Waarschijnlijk is dit de stilte voor de storm. Straks gaat er vast een enorme ramp gebeuren.
Tinteling
Na de croissantjes en de eitjes ga ik op mijn dooie gemak zitten met mijn tweede kopje sterke koffie. Plotseling ontstaat er een vreemde tinteling in mijn linkerarm. Ik schrik want dat gevoel herken ik meteen van vorig jaar juli. Toen bleek het de voorbode van mijn eerste hartaanval te zijn. Op het ergste voorbereid zat ik af te wachten wat er zou gebeuren.
Verlamming
Een tijdje later ging die rare tinteling over in een soort verlamming. Al spoedig kwam ik erachter dat ik de vingers van mijn linkerhand nog maar amper kon bewegen. Een uur of twee later was er geen verbetering merkbaar. Ongerust geworden besloot ik contact op te nemen met de huisarts en daar kon ik die middag nog terecht.
Zij wist er geen raad mee en zou een afspraak voor me regelen in het ziekenhuis. De volgende dag mocht ik al komen en werd ik urenlang door de mangel gehaald. De exacte oorzaak kon men niet achterhalen maar rare afwijkingen konden gelukkig niet worden geconstateerd. Een dag of twee later kwam de kracht weer terug in mijn duim en wijsvinger. Dat gaf al enige opluchting.
Frustratie
Heel frustrerend is dat de simpelste handelingen plotseling een enorme uitdaging worden. Het dichtknopen van een overhemd, mijn veters strikken, normaal gesproken denk ik er niet eens bij na. Nu zijn die dingen ingewikkelder dan circusacts geworden.
Maar de grootste frustratie is nog wel het er telkens opnieuw achter komen dat tienvingerig blind typen niet gaat als drie vingers weigeren mee te doen.
Voor andere delen uit deze serie klik hier.